Ik ben terechtgekomen bij ZoJong! en begon meteen alle verhalen te lezen. Ik herkende me in geen enkele, maar las dat je ouders niet perse een chronische ziekte moeten hebben of verslaafd moeten zijn. Ze kunnen ook altijd op jouw rekenen als emotionele steun.

 

Zo is dat bij mij.

 

Ik woon halftijds bij papa en halftijds bij mama, gescheiden ouders dus. Mijn papa heeft een vriendin en mijn mama had een vriend. Die is vorig jaar rond februari vastgesteld met een uitzonderlijk agressieve breintumor. Een paar maanden later was ik mijn stiefpapa kwijt. Mijn mama is dus haar vriend en 3 plus kinderen kwijt. Ik en mijn broer wonen nu samen met mama in het huis van ... .

 

Elke dag word mama aan de dood van .. herinnerd. Vaak komt ze wenend naar mij of roept ze "Jullie zijn nog te jong, jullie beseffen nog niet hoe moeilijk het is voor mij!" Ik blokkeer dan vaak en weet niet hoe ik haar moet troosten, ik zit zo vast dat ik zelfs niet kan opstaan voor een knuffel te geven.

 

Ik weet zelf niet zo goed of ik een mantelzorger ben, maar ik heb het gevoel dat ik alle extra frustraties en weenbuien erbij moet nemen, en dat ik altijd degene ben die de rust moet bewaren en mijn mama troosten. Mama heeft vriendinnen, maar die hebben elk ook hun zorgen. Dus die kunnen er ook niet altijd zomaar zijn voor haar.

 

Ik, daar in tegen, ben altijd in de buurt, ik ben op een vingerknip bij haar. Mama kan goed haar grenzen aangeven en neemt dus ook tijdig rust of doet dingen die haar tot rust laten komen. Allemaal goed en wel, maar er moet dan ook nog gekookt worden, of brood gehaald worden, of ... .

 

Die dingen vergeet ze dan, ze zegt altijd dat dat haar rouwdementie is. En dat kan, maar als ouder ben je verantwoordelijk voor je kinderen en dus dat ze eten krijgen. Vorige week ging ik kip halen, met de veronderstelling dat mama de rest in huis had. Maar nee ze lag in de zetel, oververmoeid, ons avondmaal was dus kip met rijst die we gelukkig nog ergens achteraan in een kast hadden zitten.

 

Het lijkt nu dat ik overdrijf en dat dat de normale taken zijn van een kind met een alleenstaande moeder, maar voor mij voelt dat heel anders aan. Misschien denk je nu wel dat ik verwend ben of dat ik niks gewoon ben, maar geloof mij dit was nog maar 1/100 van mijn zorgverhaal. Net zoals iedereen zijn geschiedenis heeft, heb ik een stukje uit die van mij aan jou vertelt. Ik hoop dat er tenminste iemand zich herkent in mijn verhaal en er iets aan heeft. Groetjes X

​

(n.v.d.r.: lieve Anoniem, we begrijpen helemaal die twijfel of je wel een jonge mantelzorger bent, maar zoals je zelf zegt: ook als je emotioneel zorg draagt voor iemand, ben je een jonge mantelzorger. Je verdient die erkenning. Dankjewel om jouw verhaal te delen <3)