Mijn mama is altijd een enorm sterke persoon geweest. Ze is opgegroeid in armoede en wou mij een betere toekomst geven dan zij heeft gehad. Zelfs al moest ze hiervoor 70 uur/week werken. Blijven verder gaan, niet plooien, en vooral geen zwakte tonen. Zo kende ik mijn mama als kind. Echter, na dit jarenlang vol te houden -en een aantal sterfgevallen die haar heel hard geraakt hebben-, heeft mijn mama haar lichaam voor haar een belangrijke beslissing gemaakt. De beslissing om een pauze te nemen van alle drukte. Een pauze voor de rest van haar leven eigenlijk, want ze is chronisch ziek geworden.

 

Als elfjarige had ik nog niet door wat er allemaal veranderde, grotendeels omdat mijn mama mij hiervan wou beschermen. Maar de eerste harde klappen van ons nieuwe realiteit sloegen in als een bom toen mijn mama ontslaan werd op haar werk. Toen we het financieel moeilijk kregen. Toen ze moeilijker uit haar zetel raakte en mij niet meer kon helpen met mijn huiswerk.

 

Ik ben nu 22. Al 11 jaar ben ik voornamelijk een emotionele mantelzorger. Elke dag luister ik naar waar ze die dag pijn heeft, hoe ze zichzelf niet meer herkent ten opzichte van vroeger, en probeer ik er voor te zorgen dat ze zich wat beter voelt. In mijn tienerjaren gaf ik mijzelf vaak de schuld van wat er gebeurd is. Had ik niet bestaan, zou ze niet zo hard gewerkt hebben. Doorheen de jaren heb ik deze gedachten opzij kunnen schuiven. Ook al is mijn mama nu chronisch ziek, ze heeft altijd alles gedaan in mijn belang.

 

Het zal mij nooit lukken om voor de volle 100% een plaats te kunnen geven aan wat er ons overkomen is. De wereld is ten slotte héél oneerlijk geweest tegen ons. Maar op de dagen dat het goed gaat -als ze bijvoorbeeld 1u30 aan een infuus ligt en we de hele tijd grapjes maken-, ben ik wel verdoemd blij dat mijn mama de mijne is.

 

Ziekte of niet, ik zou mijn mama voor niemand op de aarde inruilen. Ik ben elke dag opnieuw dankbaar dat ik een ouder zoals zij mag hebben!