Toen ik verder ging studeren, kreeg mijn mama de diagnose van kanker. We wisten meteen dat het niet meer te genezen was. De dokters gaven het nog vijf jaar. Net dan vertrok ik op kot. Het was heel dubbel. Enerzijds wil je van het studentenleven genieten, anderzijds heb je voortdurend het idee dat je thuis moet zijn om voor je mama te zorgen.

 

Op een gekke manier leek het dan toch te wennen. Ik vertelde er wel over tegen mijn vrienden, maar die wisten vaak niet hoe te reageren. Mensen vonden het gek dat ik niet op Erasmus ging, maar waarom zou ik de jaren die ik nog had met mijn mama, net dan een half jaar of een heel jaar in het buitenland gaan wonen? Mensen leken voortdurend te vergeten wat mijn thuissituatie was. Niemand (thuis of van de verpleging of dokters) vroeg ooit hoe het met mij was. Ik stond er ook niet zo bij stil, maar het vrat me helemaal op. Toen ik thuis vertelde dat ik naar een psycholoog wilde gaan, vond iedereen dat raar.

 

Ik mocht gaan, maar het leek een teken van zwakte te zijn. Er werd nog steeds verwacht dat ik goede punten haalde, me amuseerde in de jeugdvereniging, en kom op, waarom niet op Erasmus gaan? Mijn mama is gestorven eind juni, na mijn laatste examens. Waar ik voor geslaagd was want dat hoorde zo. Pas dan vond iedereen het heel erg voor me. Maar de jaren ervoor leken niet mee te tellen, terwijl de zorg dan het zwaarst weegt, de zorgen het grootst zijn (je wil je mama geen pijn zien lijden) en de angst voor het sterven steeds groter wordt.

 

Goed dat ZoJong! bestaat want het delen van verhalen is belangrijk, dan weten jonge mantelzorgers dat ze er niet alleen voor staan!